لمسِ تن تو
شهوت است و گناه
حتي اگر خدا عقدمان را ببندد….
داغيِ لبت ، جهنم من است
حتي اگر فرشتگان سرود نيکبختي بخوانند
هم آغوشي با تو ، هم خوابگيِ چرک آلودي ست
حتي اگر خانه ي خدا خوابگاهمان باشد…..
فرزندمان، حرام نطفه ترين کودک زمين است
حتي اگر تو مريم باشي و من روح القدس
خاتون من!
حتي اگر هزار سال عاشق تو باشم ،
يک بوسه ـ يک نگاه حتي ـ حرامم باد !
اگر تو عاشق من نباشي ...
نظرات شما عزیزان:
كيفر
در اين جا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره چندين مرد در زنجير...
از اين زنجيريان يك تن، زنش را در تب تاريك بهتاني به ضرب دشنه ئي كشته است.
از اين مردان، يكي، در ظهر تابستان سوزان، نان فرزندان خود را، بر سر برزن، به خون نان فروش سخت دندان گرد آغشته است.
از اينان، چند كس، در خلوت يك روز باران ريز، بر راه رباخواري نشسته اند.
كساني، در سكوت كوچه، از ديواركوتاهي به روي بام جسته اند.
كساني ، نيمه شب در گورهاي تازه، دندان طلاي مردگان را مي شكسته اند.
من امّا هيچ كس را در شبي تاريك و طوفاني نكشته ام
من امّا راه بر مرد ربا خواري نبسته ام
من امّا نيمه هاي شب ز بامي بر سر بامي نجسته ام.
در اين جا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره چندين مرد در زنجير...
در اين زنجيريان هستند اشخاصي كه مردار زنان را دوست مي دارند.
در اين زنجيريان هستند مرداني كه در رؤيايشان هر شب زني در وحشت مرگ از جگر برمي كشد فرياد.
من امّا در زنان چيزي نمي يابم -گر آن همزاد را روزي نيابم ناگهان، خاموش-
من امّا در دل كهسار رؤياهاي خود، جز انعكاس سرد آهنگ صبور اين علف هاي بياباني كه مي رويند و مي پوسند و مي خشكند و مي ريزند، با چيزي ندارم گوش.
مرا گر خود نبود اين بند، شايد بامدادي همچو يادي دور و لغزان مي گذشتم از تراز خاك سرد پست...
جرم اين است!
جرم اين است!
در اين جا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره چندين مرد در زنجير...
از اين زنجيريان يك تن، زنش را در تب تاريك بهتاني به ضرب دشنه ئي كشته است.
از اين مردان، يكي، در ظهر تابستان سوزان، نان فرزندان خود را، بر سر برزن، به خون نان فروش سخت دندان گرد آغشته است.
از اينان، چند كس، در خلوت يك روز باران ريز، بر راه رباخواري نشسته اند.
كساني، در سكوت كوچه، از ديواركوتاهي به روي بام جسته اند.
كساني ، نيمه شب در گورهاي تازه، دندان طلاي مردگان را مي شكسته اند.
من امّا هيچ كس را در شبي تاريك و طوفاني نكشته ام
من امّا راه بر مرد ربا خواري نبسته ام
من امّا نيمه هاي شب ز بامي بر سر بامي نجسته ام.
در اين جا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره چندين مرد در زنجير...
در اين زنجيريان هستند اشخاصي كه مردار زنان را دوست مي دارند.
در اين زنجيريان هستند مرداني كه در رؤيايشان هر شب زني در وحشت مرگ از جگر برمي كشد فرياد.
من امّا در زنان چيزي نمي يابم -گر آن همزاد را روزي نيابم ناگهان، خاموش-
من امّا در دل كهسار رؤياهاي خود، جز انعكاس سرد آهنگ صبور اين علف هاي بياباني كه مي رويند و مي پوسند و مي خشكند و مي ريزند، با چيزي ندارم گوش.
مرا گر خود نبود اين بند، شايد بامدادي همچو يادي دور و لغزان مي گذشتم از تراز خاك سرد پست...
جرم اين است!
جرم اين است!
مهتاب جون مرسی اومدی فدات
تبادل
لینک هوشمند
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
